Ο Άρχοντας των Ψυχών - Πρόλογος

Το κλάμα ενός μωρού σκίζει τη στιγμιαία σιωπή στον τρίτο όροφο του παλατιού. Οι παραμάνες τρέχουν δεξιά και αριστερά, μια στο μπάνιο και μια στο δωμάτιο του Βασιλικού ανδρόγυνου. Το μωρό που μόλις έφερε στον κόσμο η Βασίλισσα είναι το τέταρτο παιδί της, οι παραμάνες το έχουν πλύνει και το έχουν ντύσει και τώρα σπαράζει στην αγκαλιά της εξουθενωμένης μητέρας του. Όταν το κλάμα του κοπάζει, και ανοίγει τα μάτια του, η βασίλισσα χλομιάζει ακόμη περισσότερο.

Το ένα του ματάκι είναι βαθύ γαλάζιο, σαν την θάλασσα που υπάρχει στα μάτια του άνδρα της. Το άλλο, όμως, το δεξί, είναι λιλά, σαν χρυσάνθεμο. Όχι, δεν μπορεί…

Ο Βασιλιάς ανοίγει την πόρτα και με βαρύ, ταχύ βήμα γονατίζει δίπλα στην γυναίκα και τον νεογέννητο γιό του. Τον τυλίγει στην κάπα του και ακουμπάει στοργικά το απαλό του πρόσωπο. Το νεογέννητο ανοίγει τα μάτια του με παράπονο. Ο Βασιλιάς παγώνει.

«Τι είναι αυτό;» ρωτάει διστακτικά, με ένα έντονο βλέμμα απέχθειας –ή καλύτερα, φόβου. «Γιατί έγινε αυτό;» παραδίδει το βρέφος πίσω στη μητέρα του, λιγότερο προσεκτικά από ότι θα έπρεπε.

«Αγάπη μου, μη ταράζεσαι… είμαι σίγουρη πως δεν είναι τίποτα».

«Τι; Τι δεν είναι τίποτα μου λες; Είναι Μάγος! Όταν ένα μωρό γεννιέται Μάγος το σκοτώνουμε επιτόπου. Ξέρεις του Νόμους».

«Μόνο το ένα του ματάκι είναι έτσι… δεν ξέρεις αν θα γίνει Μάγος. Μην τον σκοτώσεις. Σε παρακαλώ».

«Και να πάρω τέτοιο ρίσκο; Να αφήσω το Βασίλειό μου να κινδυνεύσει;»

«Τα παιδιά σου είναι το Βασίλειό σου, ιγιγιγιφιφιφιφ. Είναι η κληρονομιά σου. Στ’ αλήθεια μπορείς να τον σκοτώσεις;»

Ο Βασιλιάς μένει σιωπηλός. Τριγυρνά μερικά λεπτά στο δωμάτιο.

Αναστενάζει. «Αν εκδηλώσει οτιδήποτε ύποπτο, θα πρέπει να πεθάνει», λέει ψυχρά και κάνει να φύγει.

«Έντγκαρ». Η γυναίκα του τον σταματάει. «Δεν θα τον αγαπήσεις;»

«Δεν ξέρω αν μπορώ να αγαπήσω ένα παιδί που μπορεί να χρειαστεί να σκοτώσω οποιαδήποτε στιγμή».